Γεννήθηκα σαν σήμερα, τ’ Άη Φιλίππου, το ’48. Μες στα κρύα και τ’ς ελιές. Και τον Εμφύλιο. Είχα μεγάλο κεφάλι κι η Μάνα ζορίστηκε να με γεννήσει. Η δεύτερη γέννα, ο πρώτος σερνικός. Ο Πατέρας πολεμούσε στο Γράμμο. Η Μάνα τον ειδοποίησε – «κάναμε το Παιδί». Ο λοχαγός τού ‘γραψε άδεια, τού ‘μπηξε τσιγάρα κι ένα κατοστάρικο στο αμπέχονο και τον έστειλε σπίτι, «πήγαινε να δεις τον Φαντάρο», του ‘πε, «πήγαινε να δεις τον Φαντάρο».
Ο μπαμπάς μου ήταν μια ζεστή παλάμη που μύριζε πάντα υγρασία και καπνό. Έχωνα τα δαχτυλάκια μου μέσα στα γιγάντια δικά του -που πριν να γεννηθώ κρατούσαν για χρόνια στιβαρά τα τιμόνια σε μεγάλα καράβια που κάναν τον γύρο της γης- για να ζεσταθώ και ένιωθα ασφάλεια. Και αγάπη.
Πάνε χρόνια πια να αγγίξουνε καπνό εκείνα τα χέρια και πλέον και τα δικά μου δάχτυλα μεγάλωσαν τόσο που, ίσως στο μέτρημα να ξεπερνούν κατά τι τα δικά του.
Αλλά σήμερα που όλοι τιμούν τους πατεράδες τους, πάω πίσω σε κείνη την ανάμνηση. Και την άλλη, τότε στο νοσοκομείο που άλλαζε τη βάρδια της μαμάς και με κατέβαζε στο κυλικείο, για να μπορεί να καπνίσει στην ουσία, αλλά κέρδιζα κι εγώ το κατιτίς μου: πότε ένα playmobil, πότε ένα Λούκι Λουκ.
Σήμερα δεν είναι πια τόσο μπαμπάς, όσο παππούς, που φλυαρεί στο τηλέφωνο και ρωτά κάθε πρωί τι ώρα ξύπνησαν και αν έφαγαν πρωινό οι εγγονοί του. Και που κάτι βράδια στις κουβέντες μας ή κάτι μέρες στον αποχαιρετισμό στο αεροδρόμιο, χαμηλώνει την -υπέροχη, βαριά- φωνή του για να συγκρατήσει μετά βίας τον λυγμό.
Καθόμασταν όλοι μαζί στο μεγάλο οικογενειακό τραπέζι και, επηρεασμένοι οι τρεις μας από τη Μικρά Αγγλία, ανακρίναμε τον καπετάνιο, έλα πες μας, μήπως έχεις κι εσύ καμιά δεύτερη οικογένεια στη Λατινική Αμερική με τα ονόματά μας;
Κι εκείνος χαμογελούσε σιωπηλός, μ’ ένα διάπλατο σαρδόνιο χαμόγελο, σαν εκείνα που μας χάριζε αφειδώλευτα η μακαρίτισσα η μάνα του. Μυστήριο καράβι η κυρά Μιμή, σφιχτή πάντα σε συναισθήματα και γλυκά λόγια, δεν θυμάμαι ποτέ μήτε να μας χάιδεψε μήτε να μας παίνεψε, παρά το καμάρι για τα βλαστάρια της.
«Στη Νότια Αμερική δεν νομίζω, δεν έκανε πολλά ταξίδια εκεί. Στη Βόρεια όμως μπορεί, εκεί να ψάξουμε για κανένα αδερφάκι, μην ξεχνάς τη Λόλα», είπα εγώ, κι ο Κ. αναρωτήθηκε ποια είναι η Λόλα. «Η Αμερικάνα που έφτιαξε το παζλ με το λιοντάρι που είχες πάντα στο δωμάτιο σου«, του αποκρίθηκα με βεβαιότητα. το όνομα της το άκουγα κάπου κάπου σε περιπαικτικές συζητήσεις μα νόμιζα ήταν υπερβολές του καπετάνιου, μέχρι που δέκα- δεκαπέντε χρόνια πριν ανακάλυψα κάτι τηλεγραφήματα της στο πατάρι κι η ιδέα ότι έχω αδερφάκι στην Αμερική ξαναζωντάνεψε. «Σου στέλνω αγάπη και φιλιά. Λόλα«, του ‘γραφε το 1976 από τη Νέα Ορλεάνη.
Κι εκείνος συνέχισε να χαμογελά πονηρά, αυτάρεσκα, σαδιστικά σχεδόν, με ένα βλέμμα που ήθελε να κρύψει πολλά, ώσπου κάποια στιγμή που οι άλλοι δεν πρόσεχαν, έσκυψε στο αυτί μου και ψιθύρισε: «Όταν γεννήθηκε αυτή», είπε, κι έδειξε διακριτικά την κόρη του την πρωτότοκη, «ο παππούς (που ως τότε έβλεπε τα παιδιά του να γεννοβολούν κι ο ίδιος να μην αποκτά συνονόματο απόγονο) μου είπε: ‘Το Χριστό σ’, τους γιους τ’ς έκανες με τις πουτάνες».
Ποτέ δεν νοσταλγώ εποχές. Μάλλον μου περισσεύει εγωισμός για να παραδεχτώ πως ο χρόνος δεν φέρνει πάντα τη βελτίωση και πως κάπου, κάποτε, κάτι έκανα λάθος και το πράμα ίσως στράβωσε.
Μα χθες, ακούγοντας αυτό το τραγούδι του 1988 Συνέχεια
Filed under: Uncategorized
