Καθόμασταν όλοι μαζί στο μεγάλο οικογενειακό τραπέζι και, επηρεασμένοι οι τρεις μας από τη Μικρά Αγγλία, ανακρίναμε τον καπετάνιο, έλα πες μας, μήπως έχεις κι εσύ καμιά δεύτερη οικογένεια στη Λατινική Αμερική με τα ονόματά μας;
Κι εκείνος χαμογελούσε σιωπηλός, μ’ ένα διάπλατο σαρδόνιο χαμόγελο, σαν εκείνα που μας χάριζε αφειδώλευτα η μακαρίτισσα η μάνα του. Μυστήριο καράβι η κυρά Μιμή, σφιχτή πάντα σε συναισθήματα και γλυκά λόγια, δεν θυμάμαι ποτέ μήτε να μας χάιδεψε μήτε να μας παίνεψε, παρά το καμάρι για τα βλαστάρια της.
«Στη Νότια Αμερική δεν νομίζω, δεν έκανε πολλά ταξίδια εκεί. Στη Βόρεια όμως μπορεί, εκεί να ψάξουμε για κανένα αδερφάκι, μην ξεχνάς τη Λόλα», είπα εγώ, κι ο Κ. αναρωτήθηκε ποια είναι η Λόλα. «Η Αμερικάνα που έφτιαξε το παζλ με το λιοντάρι που είχες πάντα στο δωμάτιο σου«, του αποκρίθηκα με βεβαιότητα. το όνομα της το άκουγα κάπου κάπου σε περιπαικτικές συζητήσεις μα νόμιζα ήταν υπερβολές του καπετάνιου, μέχρι που δέκα- δεκαπέντε χρόνια πριν ανακάλυψα κάτι τηλεγραφήματα της στο πατάρι κι η ιδέα ότι έχω αδερφάκι στην Αμερική ξαναζωντάνεψε. «Σου στέλνω αγάπη και φιλιά. Λόλα«, του ‘γραφε το 1976 από τη Νέα Ορλεάνη.
Κι εκείνος συνέχισε να χαμογελά πονηρά, αυτάρεσκα, σαδιστικά σχεδόν, με ένα βλέμμα που ήθελε να κρύψει πολλά, ώσπου κάποια στιγμή που οι άλλοι δεν πρόσεχαν, έσκυψε στο αυτί μου και ψιθύρισε: «Όταν γεννήθηκε αυτή», είπε, κι έδειξε διακριτικά την κόρη του την πρωτότοκη, «ο παππούς (που ως τότε έβλεπε τα παιδιά του να γεννοβολούν κι ο ίδιος να μην αποκτά συνονόματο απόγονο) μου είπε: ‘Το Χριστό σ’, τους γιους τ’ς έκανες με τις πουτάνες».
Ποτέ δεν νοσταλγώ εποχές. Μάλλον μου περισσεύει εγωισμός για να παραδεχτώ πως ο χρόνος δεν φέρνει πάντα τη βελτίωση και πως κάπου, κάποτε, κάτι έκανα λάθος και το πράμα ίσως στράβωσε.
Μα χθες, ακούγοντας αυτό το τραγούδι του 1988 Συνέχεια
Filed under: Uncategorized
Filed under: Uncategorized
Επειδή έχει καιρό να γράψω (και διαπιστώνω πως, τελευταία τα κείμενά μου δεν ήταν και πολύ ευχάριστα), ενημερώνω το αναγνωστικό μου κοινό [το ποιο;] ότι είμαι καλά. Αντέχω την ζέστη (σχεδόν την απολαμβάνω – αυτόματη ένδειξη μαζοχισμού), αναλώνομαι σε έγνοιες εφήμερες (που σημαίνει πως δεν έχω δα και σοβαρά προβλήματα), απολαμβάνω ψύχραιμες σκέψεις που πολεμούν τον πολεμοχαρή πανικό τον ημερών και αναζητώ ερημικές παραλίες –> αν έχετε καμιά υπόψη, πείτε μου, προτού καεί κι αυτή από την αδηφάγα trendιά.
Filed under: Uncategorized
Όταν ήμουν νήπιο, πίστευα πως όταν πεθαίνουμε, έρχεται ένα ασθενοφόρο και μας ανασταίνει. Πίστευα πως, αφού το είχε πετύχει ο Χριστός, έτσι γινόταν με όλους. Σήμερα ευχήθηκα να υπήρχε ένα τέτοιο ασθενοφόρο, όταν βρήκα τη χελώνα μας νεκρή κι αβοήθητη, ματωμένη.
Είχε πρηστεί κι είχε σπάσει το καβούκι της σε μια νύχτα. Είχε πέσει σε χειμερία νάρκη απ’ τον Δεκέμβρη, περίπου, κι αρνούταν να ξυπνήσει. Το ίδιο έκανε και πέρσι, λίγο πριν το καλοκαίρι όμως ξύπνησε κι άρχισε να τρώει αφειδώλευτα μαρούλι και να πίνει νερό.
Μου την είχε φέρει ο Α. δώρο για τα γενέθλιά μου, πρόπερσι τον Μάη – οι χελώνες είναι τα αγαπημένα μου ζώα. Στις αρχές της άρεσε να σκαρφαλώνει όπου μπορούσε – στο πεζούλι του μπαλκονιού, στα πόδια μας, παντού. Σχεδόν πάντα, δεν τα κατάφερνε και αναποδογύριζε. Ύστερα έβαλε νου και το ‘ριξε στο φαΐ. Πού και πού κρυβόταν απλώς, πότε στο μπάνιο, πότε κάτω από το κρεβάτι μας, πότε στη χαραμάδα δίπλα στο πλυντήριο. Μια φορά κάναμε το σπίτι άνω κάτω για να τη βρούμε. Είχε κρυφτεί στη διάφανη σακούλα της ανακύκλωσης.
Πέρσι το καλοκαίρι της φέραμε για λίγο και μια άλλη χελώνα, θηλυκή. Τη Φρίντα. Ήταν κλεισμένη για χρόνια σε μια γυάλα κι όταν μας την έδωσαν, ήταν λασπωμένη και φοβισμένη πολύ. Ο Αλβάρο στην αρχή αδιαφορούσε και συνέχισε να τρώει. Έπειτα χώρισαν και πήραν ο καθένας από μια γωνιά του σαλονιού. Ύστερα η Φρίντα πήγε και κάθισε στον τόπο του κι όταν την είδε ο Αλβάρο, έβγαλαν τα κεφάλια τους κι έκαναν κάτι περίεργα τρέμουλα που έμοιαζαν με τηλεπαθητική επικοινωνία.
Η Φρίντα βρήκε θαλπωρή στο σπίτι κάποιων καλών φίλων, που έχουν μεγάλο κήπο. Ύστερα έπεσε κι εκείνη σε νάρκη, όπως ο Αλβάρο. Αυτός όμως, δεν ήταν γραφτό να ξυπνήσει φέτος. Τον θάψαμε το πρωί στον κήπο. Ήταν η πιο όμορφη και πιο φιλική χελώνα του κόσμου. Την αγαπήσαμε πολύ.
