Νομίζω πως ζω ό,τι ακριβώς είχα ονειρευτεί. (Δεν κακό, αν σκεφτείς ότι το φανταζόμουν έτσι σε τρία-τέσσερα χρόνια).
Κατά τα άλλα, οι τρεις απανωτές τεκίλες κάνουν πολύ βαρύτερο κεφάλι απ’ ότι τα -αθώα, τελικά- συνεχόμενα κρασιά.
ΥΓ: Οδός Λαμπράκη, τα ίδια μετρημένα 25 σκαλοπάτια, τα ίδια πρόσωπα, η ίδια υγρασία. Oύτε αυτό είν’ κακό, αλλά να, τώρα που το κεφάλι γυρίζει, επιμένω να τα βλέπω ως παρελθόν.
«Αν ο Χ. βουλευτής έχει αρχίδια, να έρθει να τα πει αυτά μπροστά μου. Αλλά δεν έχει, φοράει φουστάνια και τον προστατεύει η βουλευτική ασυλία», μου έλεγε σήμερα το πρωί πρόεδρος κυπριακής κοινότητας κι εγώ έτρεχα να δω από πού μου ‘ρθε. Νωρίτερα, ο ίδιος, μου ‘χε κλείσει το τηλέφωνο στα μούτρα, αποκαλώντας «βλάκες» τόσο όσους τους καταγγέλλουν, όσο και το σύνολο των ΜΜΕ. «Σε σένα μίλησα νωρίτερα άγρια;», με ρώτησε όταν με πήρε πίσω. Ήθελα να του πω «Ναι, ρε σκατόβλαχε» και να του το κλείσω πίσω, αλλά έμεινα εκεί, απαντώντας του «Μάλλον και σε μένα, διότι σήμερα μιλήσατε με πολλούς» κι έμεινα να τον ακούω, γιατί διέκρινα κάποιο ενδιαφέρον στην παράνοιά του.
Σήμερα έμαθα ότι δείρανε και έναν δημοσιογράφο στην Ηλεία, για τις δημοσιεύσεις του περί Ζαχάρως.
Τραμπούκοι, γαμώτο.
«Actually, η Τάδε is the person i love to hate«, μου είπε τις προάλλες ο Γιώργος, σε έναν online κοινωνικό μας σχολιασμό.
«Η Τάδε is the person i love to ignore«, απάντησα, κι έτσι ξεκίνησα εγώ, μια Μεσολογγιτοπραιτωριανοθεσσαλονικιά, που μένει στον Στρόβολο και γράφει από την παλιά Λευκωσία, να εξηγώ τη «θεωρία του χέστηκα» σε έναν Αγλαντζιώτη που ζει στο Southampton (Γιώργο, σόρι, η γεωγραφία του cv σου ωχριά μπροστά στη δική μου :Ρ).
Εγώ για την Τούλα χέστηκα Συνέχεια
Καθυστερημένα ραντεβού στην Grand Place. Στα σοκολατάκια. Ο χρυσός στα αναγεννησιακά κτίρια «βγάζει μάτι» τη μέρα. Τη νύχτα αναλαμβάνουν τα κρεμασμένα μπλε λαμπάκια.
Την άλλη μέρα διαπιστεύσεις. Καλή παρέα. Σαμπάνια, μπύρα και δανεικά τσιγάρα. Η Αθήνα, η Ελλάδα και το εργασιακό μας χάος, όπως το καταγγείλαμε με θράσος στον –απόμαχο;- Έλληνα ευρωβουλευτή που μας τραπέζωσε το δεύτερο μεσημέρι. «Είσαι αντιδραστικό πλάσμα», μου απάντησε σε μια –σχεδόν- επίθεσή μου. «Είμαι», του σημείωσα περήφανα με ένα χαμόγελο.
Ο καιρός υγρός. Βροχερός, κρύος. Όπως μπαινοβγαίνουμε στο μετρό θυμίζει Χριστούγεννα. Συνέχεια
Δύο χρόνια μετά, επιστρέφω στις αγαπημένες μου Βρυξέλλες. Αυτή τη φορά θα συμμετάσχω στο Youth Media Days του Ευρωκοινοβουλίου για τους νέους δημοσιογράφους-εγώ κι άλλοι 199 νέοι Ευρωπαίοι (οποία τιμή! 🙂 ).
Ευκαιρία για μπύρες, σοκολάτες και κόμικς 🙂 Τα λέμε σε 3 μέρες.
ΥΓ: Μία Chimay Bleu στην υγειά της B.B.!
ΥΓ2:Το 2006 είχα μπει στο Ευρωκοινοβούλιο με μπλε μαλλιά. Αναρωτιέμαι αν θα ξεθάψουν από το αρχείο τους εκείνη τη φωτο…
ΥΓ3: Τσίμπα και το blog τους.
«Μα καλά, γιατί δεν γράφεις συχνά στο blog; Νέα ζωή, νέα ερεθίσματα, και δεν έχεις τίποτα να πεις;», με ρώτησε η dsp, προψές που πίναμε ΚΕΟ στη New Division (ωραίο μαγαζί, δίπλα στο παλιό ΓΣΠ, ένα παλιό σπίτι που έγινε μπαρ, μου θύμισε λίγο το Αμβούργο, αλλά μου πήρε μισή ώρα και πολλούς κύκλους με το αμάξι για να το βρω).
Και ήθελα να γράψω αυτό ακριβώς, ότι όλα πηγαίνουν καλά, ήρεμα, ελεγχόμενα, σχεδόν όπως τα είχα ονειρευτεί. Και μετά έγινε αυτό: Συνέχεια
OK, κάνω κι εγώ τα ταξίδια μου και τις τρέλες μου, αλλά τρελές, ατέλειωτες διαδρομές ανάμεσα στις ηπείρους δεν κάνω (ακόμα). Πες πως δεν έχω λεφτά, χρόνο ή όρεξη να οργανώσω κάτι τέτοιο.
Το κάνουν όμως άλλοι άνθρωποι, φίλοι μου, κι ευτυχώς που υπάρχουν και τα μπλογκς, για να γράφουν εκεί τις περιπέτειές τους και να τους καμαρώνω.
Αρχικά ήταν η Barbara και η Christl, συγκάτοικοί μου στο PSH, οι οποίες, κουρασμένες από το ψυχρό κλίμα της Βιέννης, ξεκίνησαν τον περασμένο Μάρτιο μια διαδρομή απ’ την Αυστρία ως την Ταϊλάνδη, με ενδιάμεσες στάσεις στη Μπανγκόγκ, τη Τσιάγκ Μάι, τη Σιγκαπούρη και άλλες ασιατικές πόλεις! Στα μισά του ταξιδιού η Christl ασθένησε με malaria, νοσηλεύτηκε λίγες μέρες και τελικά αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Βιέννη. Απ’ ότι ξέρω, η ασθένεια ακόμη την ταλαιπωρεί :(. Η Barbara όμως κράτησε το ταξίδι ως το τέλος, επιστρέφοντας, τέσσερις μήνες μετά την αρχική αναχώρηση στην Αυστρία, με την υπόσχεση να ξαναβγει στους δρόμους!
Τώρα, ήρθε η σειρά για την Αιμιλία (Yuppi Camp ’99) και τη φίλη της Τένια, να αναχωρήσουν για Latinamericana. Οι δυο τους είχαν παρατήσει τη Θεσσαλονίκη ακριβώς ένα χρόνο πριν για τη Βαρκελώνη-η Αιμιλία μάλιστα, χωρίς να στοχεύει σε μόνιμη εγκατάσταση, απλώς έτυχε να βρει γρήγορα μια δουλειά κι έμεινε(μου τα ‘χε πει όλα αυτά, βιαστικά, ένα βράδυ σε κάποιο πάρτυ στη Βαρκελώνη-κι εγώ λατρεύω, ξέρεις, να μπλέκω τόπος και χρόνους έτσι τυχαία 😉 ). Τώρα μαθαίνω ότι παράτησαν την Ισπανία για τη Λατινική Αμερική, ανακαλύπτοντας το κάτι περίεργο, εκεί, εμπνευσμένες, ίσως, και από τα «ημερολόγια μοτοσικλέτας» (αλλά όχι, με ταξί μετακινούνται). Οι περιπέτειές τους, αρχής γενομένης από τη Λίμα, θα καταγράφονται εδώ-λίγη υπομονή με τα greeklish!
Καλό δρόμο!
Παραμύθια χωρίς νόημα v.iii 