Υπάρχουν συνδικαλιστές και συνδικαλιστές. Αυτοί του δημοσίου, τουλάχιστον, είναι σαφείς….
Στην ελληνική ΑΔΕΔΥ (Άνωτατη Διοικητική Ένωση Δημοσίων Υπαλλήλων), για παράδειγμα, αν λάβουμε ως ενδεικτική την ιστοσελίδα τους, δηλώνουν πως δεν έχουν στόχους ούτε όμως και προτάσεις για τη δημόσια διοίκηση.
Στην αντίστοιχη κυπριακή ΠΑΣΥΔΥ τουλάχιστον οι στόχοι είναι ξεκάθαροι: Real Estate…
original post: urbanledras
Τὰ σπίτια ποὺ εἶχα μου τὰ πῆραν. Ἔτυχε
νά᾿ ναι τὰ χρόνια δίσεχτα πόλεμοι χαλασμοὶ ξενιτεμοὶ
κάποτε ὁ κυνηγὸς βρίσκει τὰ διαβατάρικα πουλιὰ
κάποτε δὲν τὰ βρίσκει- τὸ κυνήγι
ἦταν καλὸ στὰ χρόνια μου, πῆραν πολλοὺς τὰ σκάγια-
οἱ ἄλλοι γυρίζουν ἢ τρελαίνουνται στὰ καταφύγια.
Η θεία Ειρήνη θα επιστρέψει στην Αθήνα με ένα λεπτό, ασπρόμαυρο βιβλίο στις αποσκευές τις: «Λευκωσία, η νεκρή ζώνη» του Jacques Lacarrière. Της το δώρισα εγώ, «ενθύμιο από ένα γελαστό μεσημέρι στη Λήδρας», όπου μας έκανε το τραπέζι, σε μένα και στην ανιψιά της και φίλη μου Κ., με την οποία μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος και περίεργη ματιά για την παλιά Λευκωσία.
«Δεν σκέφτομαι εδώ μόνο τη Νεκρή Ζώνη της Λευκωσίας, σκέφτομαι και τα ερείπια της Καμπούλ, του Γκρόζνυ ή του Σεράγεβο, τα ερείπια της Τζενίν και της Γάζας, όπως, βεβαίως, και τα ερείπια της Χιροσίμα. Μιλάω για τα ερείπια που ο κόσμος μας σωρεύει γύρω μας, για τα ερείπια του σήμερα και -αναπόφευκτα- τα ερείπια του αύριο, όσα οι κάθε είδους εθνικισμοί μας ετοιμάζουν στο όνομα του κόσμου. (…) Το ότι υπάρχουν σήμερα ερείπια στην καρδιά μιας σύγχρονης και γεμάτης ζωής πόλης, το ότι νεκρώνουν οι μέρες και το μέλλον της, είναι ανεκτό;«, αναρωτιέται ο συγγραφέας.
Κι εγώ διερωτώμαι πόσο πολύ μπορούμε να μισούμε αυτή την πόλη για να επιμένουμε να την θέλουμε μισή, τριχοτομημένη, δύο κόσμοι και μια νεκρή ζώνη ασφαλείας να μας χωρίζει.
Ξέρεις τὰ σπίτια πεισματώνουν εὔκολα, σὰν τὰ γυμνώσεις.
Γ. Σεφέρης, Κίχλη
Με τη μια μου χώρα να χρεοκοπεί και την άλλη να ψάχνει σωτηρία στους εμίρηδες, κρατώ για ελπίδα ό,τι πιο όμορφο άκουσα τον τελευταίο καιρό, από το στόμα της κ. Φρόσως Μαντά, εκπαιδευτικού στο γυμνάσιο της ΖΕΠ Φανερωμένης, όπου το 90% των μαθητών είναι αλλοδαποί:
«Κάποιοι δάσκαλοι λένε να είμαστε αυστηροί μ’ αυτά τα παιδιά, γιατί σκληρός είναι κι ο κόσμος που θα βρουν έξω, μετά το σχολείο. Εγώ σκέφτομαι ότι πρέπει να τους δώσω αγάπη, τουλάχιστον εγώ. Αν έχουν γνωρίσει την αγάπη, θα βγουν καλύτεροι στον κόσμο κι ίσως μπορέσουν να τον αλλάξουν».
Συζητούσα τις προάλλες με έναν αξιωματούχο της κυπριακής κυβέρνησης. Με ρώτησε πώς μου φαίνεται η κυπριακή κοινωνία. Του απάντησα «Σε κάποια θέματα με απογοήτευσε». «Δηλαδή;». «Να, τη βρίσκω κάπως…» Συνέχεια
O παππούς μόλις επέστρεψε από την Κύπρο και 45 κιλά κυπριακά προϊόντα είναι σκόρπια στο σπίτι του. Λέει την ίδια ιστορία που έλεγε πριν πέντε λεπτά και πίνει άλλο ένα ποτήρι κρασί. Η γιαγιά κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι και ανάμεσα σε δύο χασμουρητά ρωτάει ότι και πριν πέντε λεπτά: Πού βρέθηκαν οι φλαούνες στην κατάψυξή τους. Η μαμά προτείνει στον παππού, ο οποίος στο μεταξύ λέει το Χριστός ανέστη και σηκώνεται από το τραπέζι, να μην πάρει άλλο ζάναξ και βάζει στην τσέπη της σοκολάτες για μας. Κι εγώ ρουφάω στιγμές και αναρωτιέμαι με τι γονίδια ήρθα στον κόσμο…
Τόσες μέρες στην Ελλάδα κι ακόμα να βρω τι θέλω να γράψω στο blog: Για τον φόβο της κρίσης στις κουβέντες των περισσότερων φίλων και συγγενών, για τη μίζερη εικόνα που η Θεσσαλονίκη εξακολουθεί να μου βγάζει, όπως τότε που ορκιζόμουν να την αφήσω ή για το συμμάζεμα στο νου πολλών, που μαζεύουν πια αποδείξεις και κοιτάζουν λιγότερο να κλέψουν το κράτος;
Και ξαφνικά, αυτό που θα ‘θελα να αποκαλέσω «έμπνευση» έρχεται σε ένα διαμέρισμα γεμάτο Κύπρο, με την άφιξη του πρόγονού μου από το νησί, στο οποίο αυτός γεννήθηκε κι εγώ ζω τώρα, στην πόλη όπου εγώ γεννήθηκα κι αυτός ζει τώρα, με τους δυο μας να επιστρέφουμε φέτος στις γενέτειρες για το Πάσχα… Κάτι τέτοιες ώρες νομίζω πως ο χρόνος γελάει μαζί μου. Κι εγώ το απολαμβάνω…
Παραμύθια χωρίς νόημα v.iii 