Έχει γίνει μια αλλαγή στη δουλειά μου τις τελευταίες βδομάδες που τη θεωρούσα σχεδόν καρμική. Δηλαδή, άλλαξα αντικείμενο εργασίας, μετακομίζοντας σε έναν τομέα που, λόγω οικογενειακού ιστορικού, πάντα με γοήτευε και κατά μία έννοια το περίμενα να ασχοληθώ μ’ αυτόν.
Πρόκειται σχεδόν για ανέλιξη (επαγγελματική, βέβαια, όχι ακόμα οικονομική), που όμως, όπως κάθε ανάβαση στην ζωή, έχει κι αυτή τις δυσκολίες της. Στα νέα μου καθήκοντα, τα χαμπέρια που παίρνω είναι σχεδόν πάντα αρνητικά, οι ανταγωνιστές συνάδελφοι παλιές καραβάνες (άρα εκατοντάδες φορές πιο έμπειροι) κι οι άνθρωποι του χώρου, κλειστοί, ενίοτε βεντέτες, και μάλλον χωρισμένοι σε κλίκες. Εκτός αυτού, ως φιλόδοξο ον εγώ, τείνω να παλεύω για την τελειότητα, γεγονός που, με δεδομένες τις πιο πάνω καταστάσεις, μου προκαλεί πολύ μα πολύ άγχος.
Σχεδόν κρίσεις πανικού, δηλαδή, κάτι μεσημέρια που δεν τολμώ καν να σηκώσω το τηλέφωνο για να κάνω τη δουλειά μου ή κάτι πρωινά που νωρίς-νωρίς διαπιστώνω τα λάθη και τις παραλείψεις μου από την προηγούμενη.
Αν προσθέσεις σ’ αυτό κάτι μικροπροβλήματα υγείας εμού και των αγαπημένων μου, κάτι μικρογκαντεμιές καθημερινότητας (καθυστέρηση στις πτήσεις, βλάβες στο αυτοκίνητο, πλημμύρες στο σπίτι) και το γεγονός ότι από μήνες θέλω να αλλάξω διαμέρισμα και δεν προλαβαίνω να ψάξω, οι κρίσεις πανικού δεν θέλουν και πολύ για να γίνουν συχνότερες.
Τώρα, γιατί τα γράφω όλα αυτά σε μια λευκή οθόνη και τα δημοσιοποιώ; Νομίζω γιατί μια καλή νεόκοπη φίλη μού είπε πως αν διατηρείς ημερολόγιο (δημόσιο, έστω), έχεις κάνει το μισό δρόμο για την ψυχανάλυση. Ας την πιστέψω.
ΥΓ: Τουλάχιστον, στον αντίποδα, έχω ανακαλύψει νέα αγχολυτικά χόμπι. Χαρίζω μανταρίνια στους συναδέλφους, κερνάω τις γιαγιάδες που συναντώ στον δρόμο σοκολάτες ή μια βόλτα με το αμάξι μέχρι το σπίτι τους, αν είναι πεζή, και καθιέρωσα με τον καλό μου να τρώμε μια φορά τη βδομάδα πάπια Πεκίνου (άσχετο, αλλά είναι εθιστική η γεύση της). Τώρα που τα ξαναδιαβάζω, νιώθω καλύτερα ήδη.
A figure of baby Jesus wears a face mask in the nativity scene in a shop in the H1N1-hit city of Naples November 5, 2009. Italy has reported 26 victims of the H1N1 influenza virus have died, and 41,000 people have been vaccinated in the country by the start of November. REUTERS/Stefano Renna/Agnfoto (ITALY HEALTH RELIGION SOCIETY)
(Ή: Πώς καταλαβαίνεις ότι ζεις στο 2009…)
Θυμάμαι καλά στο σχολείο τους χάρτες στους τοίχους: Η Ελλάδα περιβαλλόταν από την Αλβανία, τη Γιουγκοσλαβία, τη Βουλγαρία και την Τουρκία και στην άκρη του χάρτη, ένα ένθετο σαν μπάλωμα, η Κύπρος, σαν τη Ρόδο στο νου μας, ένα απομακρυσμένο κομμάτι της χώρας. Κι η Ευρώπη, μια ήπειρος με την τεράστια ΕΣΣΔ, την Τσεχοσλοβακία και δύο Γερμανίες με δύο πρωτεύουσες…
Θυμάμαι καλά και τον Κ., εκείνο το ανοιχτόχρωμο, ξανθό αγόρι που έκανε τρομερά ακροβατικά και συμπαθητικές πλάκες, που μπήκε ένα πρωινό του χειμώνα του ’91 στην τάξη μας κι ο δάσκαλος μας είπε πως «ήρθε από τη Ρωσία, που τώρα έχουν πόλεμο». Η άφιξη των μεταναστών μόλις ξεκινούσε κι ο Κ., αν και έμαθε αστραπιαία και καλά τα ελληνικά, μας φαινόταν στην αρχή λιγάκι εξωγήινος, καθώς πετούσε με βαριά προφορά ρώσικες λέξεις.
Από κείνη την εποχή, που η Γιουγκοσλαβία ήταν ακόμα μία χώρα, το Σκοπιανό δεν υπήρχε σαν ζήτημα κι η Βοσνία ήταν ένας μάλλον άγνωστος τόπος, θυμάμαι τις αφηγήσεις του μπαμπά για ένα ριψοκίνδυνο ταξίδι που είχε κάνει στη Δυτική Γερμανία, διασχίζοντας τα φλεγόμενα Βαλκάνια, με εκείνο το σαραβαλάκι των πρώτων μου χρόνων-ένα Wartburg και την παλιά τηλεόραση, ασπρόμαυρη ακόμα, να παίζει συνεχώς εικόνες ανθρώπων σε εξέργεση.
Έπειτα, τα βιβλία άλλαξαν, πρωτεύουσα της Γερμανίας ξανάγινε το Βερολίνο, κι όχι η Βόννη με τη δύσκολη ορθογραφία, και στη γεωγραφία έπρεπε πια να μάθουμε ένα κατεβατό χώρες που σχηματίστηκαν στη θέση εκείνου το ψυχρού γίγαντα που έπιανε δύο σελίδες στα βιβλία μας, της ΕΣΣΔ.
Για χρόνια, δίπλα στα σύνορά μας, μαθαίναμε, υπήρχε πόλεμος, την ώρα που τα τυριά και τα Πανεπιστήμιά μας αποκτούσαν το ίδιο όνομα («Μακεδονία») κι η γιαγιά μου η παπαδιά κολλούσε στο τζάμι της κουζίνας, για να μην πέσει πάνω του, ένα αυτοκόλλητο με το αστέρι της Βεργίνας και την ατάκα «Η Μακεδονία είναι μία. Και είναι ελληνική. Κωνσταντίνος Καραμανλής».
Λοιπόν, δεν θυμάμαι ούτε το τείχος να πέφτει ούτε το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω γιατί υπήρχαν δύο Γερμανίες ή γιατί οι Γιουγκοσλάβοι ξαφνικά βαφτίστηκαν Σέρβοι, και έμαθα σχετικά πρόσφατα μόλις για την καταπίεση στις χώρες του ανατολικού μπλοκ.
Η δική μου η γενιά, που έκανε, κυριολεκτικά, τα πρώτα της βήματα τις μέρες που ο κόσμος άλλαζε αστραπιαία-και για πάντα, θα ‘χει να θυμάται τις συναυλίες για τον πόλεμο στο Κόσοβο, τις πορείες ενάντια στον εισβολή στο Ιράκ, το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους και άνοιγμα των οδοφραγμάτων στην Κύπρο, το 2003.
Καμιά φορά, νιώθω ιστορικά ριγμένη απέναντι στους προγόνους μου. Όμως όσο το σκέφτομαι, νομίζω ότι με τον ρυθμό που η Ιστορία επιμένει να επαναλαμβάνεται, κάτι θα βρεθεί και για μένα να εξιστορώ με μια σχετική νοσταλγία. Ή ανακούφιση.
Παραμύθια χωρίς νόημα v.iii 