Μια ιστορία για ένα τραγούδι ακόμα:
Ανεβάζει χθες η Θεά: ««Τι λείπει»; Τα live με τον ηλεκτρισμό τους, με αυτό το αξεπέραστο συναίσθημα που βιώνουμε μαζί. Καλοκαίρι χωρίς live γίνεται; Δε γίνεται!» . Και το βάζω να το ακούσω ξανά και ξανά. Όπως τότε:
Είμαι 18. Απρίλης του ’03. Εφταήμερη γ’ λυκείου στην Κύπρο. Μέναμε Λεμεσό, στην «τουριστική», μια περιοχή στις άκρες της πόλης γεμάτη ξενοδοχεία σε μήκος αρκετών χιλιομέτρων. Πάνω στο κύμα’ τριγύρω όλα τα μαγαζιά τουριστικά. Σε ένα από αυτά, είχα βρει σε αντιγραφή το cd με το soundtrack του Μπραζιλέρο από τον Πορτοκάλογλου.
[Χιντ 1: Για κάποιον άγνωστο λόγο, οι αντιγραφές στην Κύπρο πουλούσαν πολύ. Το μακρινό 1990 η αδερφή μου είχε επιστρέψει από διακοπές στο νησί με αντεγραμμένες κασέτες Kylie Minogue και Milly Vanilly (wtf!) στη βαλίτσα της.]
Παίρνω το Μπραζιλέρο για τη «θάλασσα την σκοτεινή», αλλά καταλήγω να κολλάω με το «Τι λείπει», track 4.
Εκείνες τις μέρες, είχε συμβει το φριχτό τροχαίο των Τεμπών με τους 21 νεκρούς μαθητές και παρότι ήμασταν μακριά, μας είχε ρίξει τη διάθεση πολύ. Ο στίχος «και η καρδιά μου κλαίει» κάτι έλεγε μέσα μου.
Έκτοτε, έχω συνδέσει το κομμάτι με τη στιγμή εκείνη, αν και, αμαρτία εξομολογημένη, με ανεβάζει πολύ όταν το ακούω. Σαν να μου θυμίζει πως είμαι ζωντανή μετά από τόσες εκδρομές και χιλιόμετρα και χαζομάρες στους δρόμους.
(Στην ίδια εκδρομή, το βράδυ του τροχαίου, σε καραόκε στο ξενοδοχείο, ένας κιθαρίστας συμμαθητής είχε παίξει το «knocking on heaven’s door». Άλλο στοιχειωμένο έκτοτε).
Χιντ 2 και καταληκτικό: Μεσοβδόμαδα της εκδρομής πάμε Λευκωσία. Στις παρυφές της νεκρής ζώνης ,το σκάω από το μπουλούκι και χώνομαι να βρω κανένα πέρασμα στα κατεχόμενα. Ήταν ακόμη κλειστά τα οδοφράγματα. Δεν βρήκα. Μια βδομάδα ακριβώς μετά, ο Ντεκτάς σε μια αιφνιδιαστική απόφαση, άνοιξε το οδόφραγμα σε εκείνο ακριβώς το σημείο και χιλιάδες κόσμου μετά από 30 χρόνια περνά από τη μια πλευρά στην άλλη. Σκύλιασα…
– Πού πάνε οι χαρταετοί όταν μας φύγουν;
– Στον ουρανό, αγάπη μου. Συνέχεια
Καθόμασταν όλοι μαζί στο μεγάλο οικογενειακό τραπέζι και, επηρεασμένοι οι τρεις μας από τη Μικρά Αγγλία, ανακρίναμε τον καπετάνιο, έλα πες μας, μήπως έχεις κι εσύ καμιά δεύτερη οικογένεια στη Λατινική Αμερική με τα ονόματά μας;
Κι εκείνος χαμογελούσε σιωπηλός, μ’ ένα διάπλατο σαρδόνιο χαμόγελο, σαν εκείνα που μας χάριζε αφειδώλευτα η μακαρίτισσα η μάνα του. Μυστήριο καράβι η κυρά Μιμή, σφιχτή πάντα σε συναισθήματα και γλυκά λόγια, δεν θυμάμαι ποτέ μήτε να μας χάιδεψε μήτε να μας παίνεψε, παρά το καμάρι για τα βλαστάρια της.
«Στη Νότια Αμερική δεν νομίζω, δεν έκανε πολλά ταξίδια εκεί. Στη Βόρεια όμως μπορεί, εκεί να ψάξουμε για κανένα αδερφάκι, μην ξεχνάς τη Λόλα», είπα εγώ, κι ο Κ. αναρωτήθηκε ποια είναι η Λόλα. «Η Αμερικάνα που έφτιαξε το παζλ με το λιοντάρι που είχες πάντα στο δωμάτιο σου«, του αποκρίθηκα με βεβαιότητα. το όνομα της το άκουγα κάπου κάπου σε περιπαικτικές συζητήσεις μα νόμιζα ήταν υπερβολές του καπετάνιου, μέχρι που δέκα- δεκαπέντε χρόνια πριν ανακάλυψα κάτι τηλεγραφήματα της στο πατάρι κι η ιδέα ότι έχω αδερφάκι στην Αμερική ξαναζωντάνεψε. «Σου στέλνω αγάπη και φιλιά. Λόλα«, του ‘γραφε το 1976 από τη Νέα Ορλεάνη.
Κι εκείνος συνέχισε να χαμογελά πονηρά, αυτάρεσκα, σαδιστικά σχεδόν, με ένα βλέμμα που ήθελε να κρύψει πολλά, ώσπου κάποια στιγμή που οι άλλοι δεν πρόσεχαν, έσκυψε στο αυτί μου και ψιθύρισε: «Όταν γεννήθηκε αυτή», είπε, κι έδειξε διακριτικά την κόρη του την πρωτότοκη, «ο παππούς (που ως τότε έβλεπε τα παιδιά του να γεννοβολούν κι ο ίδιος να μην αποκτά συνονόματο απόγονο) μου είπε: ‘Το Χριστό σ’, τους γιους τ’ς έκανες με τις πουτάνες».
ΕΛΕΝΗ
ΤΕΥΚΡΟΣ … ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν
οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν
Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.
……………………………………………………..
ΕΛΕΝΗ: Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ’ , αλλ’ είδωλον ήν.
…………………………………………………….
ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι φής;
Νεφέλης άρ’ άλλως είχομεν πόνους πέρι;
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ,ΕΛΕΝΗ
Συνέχεια
Μύδια με λευκό κρασί και περίφημες βέλγικες τηγανητές πατάτες στην Grand Place. Στο πατάρι ενός παλιού, ξύλινου μπαρ-εστιατορίου, που χάρηκα πολύ που το βρήκα, έπειτα από αρκετή αναζήτηση ανάμεσα σε τουριστικά εστιατόρια και ελληνικά γυράδικα με ονομασίες που παραπέμπουν σε summer in Greece (“Athens”, “Plaka”, “Mykonos”, “Santorini”, “Apollonia”). Κρύο αρκετό και υγρασία που διαπερνά τα ρούχα και τη νιώθεις να πασχίζει να σου τρυπήσει το δέρμα.
Δίπλα μου η πλατεία, με τα χρυσοκέντητα κτήριά της, δείγματα ενός παρελθόντος πλούτου που, προφανώς περίσσευε τόσο, ώστε να επικολληθεί στα τούβλα (ίσως, κατ’ αναλογία, να είναι και δείγμα ότι η πόλη δεν πέρασε τόσα πολεμικά δεινά όσα οι αντίστοιχες ελληνικές, ώστε να εξαναγκάσει τους κατοίκους της σε κοινωνική και πολεοδομική εξαθλίωση, όπως πχ συνέβη στην Αθήνα).
Απ’ την άλλη, ζηλεύω τη διαύγεια και την ευμάρεια των ανθρώπων που μπόρεσαν και διατήρησαν τόπους όπως αυτός που τρώω, όπου η παραδοσιακή, ζεστή, ξύλινη διακόσμηση δεν αφέθηκε να ξεριζωθεί απ’ το μοντέρνο, ακόμη και τώρα που τα δοκάρια πάνω απ’ το κεφάλι των θαμώνων σαπίζουν.
Κατά τα άλλα, λατρεύω τον ήχο των πιρουνιών και ποτηριών που αλληλαγγίζονται και τη γλυκιά προσμονή των γκαρσονιών μόλις ανοίξει τις πόρτες του το μαγαζί.
[Ταξιδιωτικές σημειώσεις από την τέταρτη επίσκεψη στις Βρυξέλλες].
“It is hardly a matter of surprise that few, if any, good descriptions of Santorin have been written; the reality is so astonishing that prose and poetry, however winged, will forever be forced to limp behind.”
Lawrence Durrell, The Greek Islands (1978)
Μαρίδα στης κυρά – Κατίνας. Αμμούδι, Σαντορίνη. Ο ψαράς αντιδρά στα παζάρια σάμπως να του έθιξαν την τιμή (του). Σηκώνεται γρήγορα, κόβει τον δρόμο της Κατίνας και την ρωτά έντονα ποιος ψαράς τής πούλησε πιο φτηνά τα ίδια ψάρια. “Μην τα λες αυτά!”, της λέει μετά, σε έντονο ύφος, αλλά σαφώς ικανοποιημένος που βγήκε το μεροκάματο. Άντρας γεμάτος, ηλιοκαμένος, με γένια πολλών ημερών, χρυσή καδένα και τραγιάσκα’ τυπικός ψαράς.
Δίπλα του η Κατίνα: Συνέχεια
Σου χρωστάω ένα κείμενο για το Ιράκ. Είπα να το γράψω, κι έγινε το δυστύχημα. Μετά είπα να περάσουν οι μέρες, κι αν είμαι καλά και είμαστε καλά, να το γράψω κι αυτό, όχι τίποτα άλλο, αλλά το υποσχέθηκα (κι οι υποσχέσεις είναι καλό να τηρούνται, έλεγε η κυρία Νίτσα, κάποτε στη Λεμεσό). Συνέχεια
Θα λείψω για μια και μόνο και μόνο μέρα στο Ιράκ, στο βόρειο Ιράκ, στην πόλη Ερμπίλ (δεν αστειεύομαι). Αρχαία πόλη, περιστοιχισμένη από κάστρα, πρωτεύουσα του κουρδικού Ιράκ, υπόσχομαι, άμα γυρίσω ασφαλής, να ποστάρω εικόνες κι εντυπώσεις!
Παραμύθια χωρίς νόημα v.iii 