Χάθηκα, πάλι, το ξέρω, και για να προλάβω τυχόν mail αγωνίας, έχω να δηλώσω ότι είμαι καλά κι ότι στο μεσοδιάστημα έγραψα μια ιστορία εδώ, που είχε αρκετό σουξέ.
Στο νησί οι μέρες περνούν μάλλον γρήγορα, ο ήλιος τελευταία μας παίζει κρυφτό, αλλά οι βροχές ανακουφίζουν τους φόβους μας. Η επίσκεψη των γονιών μ’ έχει ρίξει σε κυκλοθυμία (χαρά-νεύρα-λύπη-σκέψη), αλλά αύριο φεύγουν και στρέφω το βλέμμα ξανά σε μένα. Άλλαξα και το relationship status στο facebook, για να λάβω λίγα και διακριτικά μηνύματα από φίλους που είναι μακριά-καλή φάση. Τελευταία είδα και πολλά περίεργα όνειρα, σχεδόν εφιάλτες, μάλλον θα φταίει η παγκόσμια κρίση που με αγγίζει κι εμένα, με χτυπά, γονατίζω για λίγο κι ύστερα σηκώνομαι και συνεχίζω και βλέπω τον εαυτό μου να πιάνεται από τα χαμόγελα-εκείνα τα αυθόρμητα που δεν με εγκατέλειψαν ποτέ. Ταξίδια για λίγο γιοκ-μονάχα μικρές, χαμένες αποδράσεις και καμιά αποστολή, αν συνεχίσω να είμαι τυχερή. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου επεξεργάζομαι και μια ιδέα για καλοκαιρινό «πέσιμο» στη Χαλκιδική, μέσα Ιούνη, σε κάποιο από κείνα τα κάμπινγκ σε -ίτσι, κινητό κλειστό, μονάχα εγώ, η παρέα, μερικά βιβλία ίσως κι η αλμύρα της θάλασσας.
Νομίζω κιόλας πως μετά από καιρό επιστρέφει η έμπνευση, θα μείνω μέσα να γράψω, να μοντάρω, να βλέπω ευρωπαϊκές τριλογίες μαζί του και θα βγαίνω μόνο για σπίτια φίλων-ατέλειωτες συζητήσεις, κρασιά και χαρτί.
Να περνάτε καλά.
ΥΓ:Η φωτό, ανάμνηση από κάποια ξεχασμένη Πρωτομαγιά του ’90, πιτσιρίκια, κάπου στη μακεδονική εξοχή.
Post soundtrack: Δεν υπάρχει, αλλά θα μπορούσε, ίσως, να ‘ναι το Supergirl, που το θυμήθηκα ξανά μετά από χρόνια. Ή κάποια μουσική που εμπνέουν η mindstripper κι ο telson, που τους διαβάζω φανατικά τελευταία.
Ο Αττίλα Ολγκάτς, ένας γνωστός Τούρκος ηθοποιός, πρωταγωνιστής στη σειρά «Οι κραυγές των λύκων», ομολόγησε σε μεγάλη εκπομπή της τουρκικής τηλεόρασης («Γιατί ήρθες εδώ») ότι στον πόλεμο του ’74 σκότωσε εν ψυχρώ 10 Ε/Κ αιχμαλώτους. «Ακόμα δεν μπορώ να φάω κρέας ή να δω αίμα, γιατί μου ‘ρχονται τα πρόσωπά τους», ανέφερε.
«Είπα στο διοικητή μας ότι εγώ είμαι καλλιτέχνης και ότι δεν μπορώ να σκοτώσω. Εδώ τελειώνει η τέχνη, εδώ αρχίζει η αληθινή ζωή, ο πόλεμος. Σου έδωσα εντολή κι εσύ θα σκοτώσεις, μου είπε», πρόσθεσε.
Η είδηση κάνει σήμερα τον γύρο του ε/κ Τύπου. Κι εγώ έχω σοκαριστεί. Δεν είναι που μάθαμε μια ακόμα ιστορία για εγκλήματα πολέμου, το 1974.
Είναι που ένας άνθρωπος βγήκε και το είπε δημόσια, σε ένα κοινό 80 εκατ. ανθρώπων (και πλέον), που επιμένει να πιστεύει ότι η εισβολή ήταν απλώς «ειρηνευτική επιχείρηση», ότι το μόνο κυπριακό κράτος είναι η «ΤΔΒΚ» κι ότι εμείς ζούμε απλώς στη «νότια Κύπρο».
[Και φυσικά, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, κι επειδή το Κυπριακό βρωμάει από παντού, προσπαθώ να φανταστώ τις αντίστοιχες αντιδράσεις στη δική μας πλευρά, αν ο Χ Πανίκος έβγαινε, πχ, στο Mega Ελλάδος για να δηλώσει ότι έσφαξε 10 Τουρκοκύπριους το ’64…]
Ολόκληρη η είδηση εδώ, από τον Βαγγέλη Βασιλείου.
Το βίντεο της ομολογίας.
Οι Ενδελέχεια σημάδεψαν το πέρασμά μου στην εφηβεία, δέκα ακριβώς χρόνια πριν, μια υπέροχη εποχή. Το «Βουτιά από ψηλά» το ακούω ακόμα, πού και πού, σε όμορφες, αέναες διαδρομές.
Τώρα επέστρεψαν με ένα τραγούδι που μου έχει κολλήσει πολύ πολύ άσχημα-από κείνες τις φάσεις που δεν μπορώ, απλώς, να πατήσω το πλήκτρο για το επόμενο κομμάτι.
Δεν έχω φύγει, είμαι ακόμα εδώ.
Μια μέρα θα ‘μαι όνειρο κι εγώ…
Κρασιά το μεσημέρι και ξανά το βράδυ. Βαρύ κεφάλι και συνέχεια με μεξικάνικη μπύρα. Καλή μουσική και τα κομμάτια, σαν διαολεμένα, αρχίζουν τη στιγμή που διαβάζω ένα βιβλίο για τον καλλιτέχνη τους ή τελειώνουν τη στιγμή που πρέπει να ακούσω τον ήχο του sms. Στον δρόμο με σταματούν πότε εθελοντές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και πότε οι κραυγές των φοιτητών που συγκεντρώνονται για δεύτερη μέρα στο άγαλμα του Kléber για να διαδηλώσουν για τη Γάζα, τις μέρες της Ολομέλειας.
Και στο γυρισμό, καθώς χάνουμε το δρόμο, μεταφυσικές κουβέντες, γεμάτες βαριά προφορά, αντανακλούν πρώτα στο χιόνι του έρημου δρόμου κι έπειτα στα γειτονικά, ποταμίσια κτήρια, για να επιστρέφουν στα αυτιά μας σαν ηχώ, δημιουργώντας ατμοσφαίρα.
Αύριο Στουτγάρδη και μεθαύριο Φρανκφούρτη, Λάρνακα, Λευκωσία.
Φρανκφούρτη-Στρασβούργο, όπως πριν δυο χρόνια Μιλάνο-Λουγκάνο και μετά με τους φίλους Ζυρίχη. Ραδιόφωνο που αλλάζει γλώσσες (γερμανικά-γαλλικά) και νοερά σύνορα στην ενωμένη Ευρώπη. Συζητήσεις για τα πολιτικά, τις ευρωεκλογές, το σχέδιο Ανάν και «δώρο» μια ανάμνηση από το 74 (δεν είναι έτος πια, είναι ένας αριθμός μόνος του, σύμβολο ενός καλοκαιριού που άφησε αναμνήσεις –πληγές;- σε όσους Κυπρίους πλησιάζουν και ξεπερνούν τα 50).
Η Φρανκφούρτη μας υποδέχθηκε με -8. Και χιόνι παντού. Μέσα στο αεροδρόμιο χαζεύω τα γερμανικά καλαίσθητα βιβλιοπωλεία και τους μικρούς, υπέροχους φούρνους (όπως πέρσι, πάλι, στο Schoenefeld) και έξω από το αεροδρόμιο ο παγωμένος αέρας νομίζα πως μας έγδερνε το πρόσωπο.
Στον αυτοκινητόδρομο χιόνι παντού. Ενώ περνάμε τον ποταμό της Αλσατίας που ορίζει τα γαλλογερμανικά σύνορα, ο ήλιος δύει και μια πινακίδα μας καλωσορίζει στη Γαλλία. «Γεμάτη η γη κόκκαλα δαμέ», σχολιάζει η συνοδός για τις μεγάλες μάχες που έγιναν εδώ. «Κι όμως Γάλλοι και Γερμανοί τα βρήκαν και τώρα έχουν κοινά βιβλία Ιστορίας και συμμετέχουν ο ένας στις παρελάσεις του άλλου. Κι ήταν πολύ χειρότερα από μας», συνεχίζει.
Στην ήσυχη πόλη, που κρατιέται στον χάρτη της Ε.Ε. μονάχα για τα κέφια της Γαλλίας (κάθε ολομέλεια εδώ στοιχίζει 24 εκατ. ευρώ-πολλαπλασίασέ το επί 12 κι έχεις το ετήσιο κόστος) σχεδόν βραδιάζει, βιαστικό πέρασμα από το ξενοδοχείο και ταχέως στο Κοινοβούλιο. Τυχαία συνάντηση στο καφέ με ευρωβουλευτή, πηγαδάκι, «ωραία η συνέντευξη του Σαββάτου με τον υπουργό, όμως»…, λέει κι αναφέρει τα βιβλία της Ιστορίας. «Ένεν ιστορία ακόμα τα γεγονότα εκείνα για να τα αλλάξουμε, οι άνθρωποι εκείνοι ζουν», όπου «εκείνα», βλ. η ΕΟΚΑ, το ’63, το ’64, το ’67, το πραξικόπημα.
Τον κοιτάζω, πίνω μια γουλιά καφέ κι ο νους μου πάει στα γαλλογερμανικά κοινά βιβλία της Ιστορίας. Αύριο θα ‘ναι αργά.
Λάπτοπ, μικρή βαλίτσα για γρήγορο check-in κι ένα βιβλίο για την προπαγάνδα στα media, για τις πολλές ώρες της πτήσης. Εισιτήρια τυπωμένα σε Α4 και αποθηκευμένα για ασφάλεια στο mail, επιστροφή στο γερμανικό σιδηρόδρομο, διάλειμμα για συγγενείς και νέους φίλους.
Φεύγω για πέντε μέρες Στρασβούργο-Στουτγάρδη-Φρανκφούρτη (via), επιστροφή το Σ/Κ.
Adieux!
Η Γ. εμφανίστηκε στον χoρό της εταιρείας με ένα μαύρο μίνι φόρεμα. «Κόρη, μα τι εν τούτο; Επέλλανες, παντρεμένη γυναίκα;», της είπαμε περιπαικτικά. Κι αυτή μας απάντησε με την ιστορία του. Ήταν της μάνας της, από την Ομορφίτα, μια γειτονιά στη βορειοανατολική Λευκωσία, κατεχόμενη. Οι Τ/Κ τη λένε και «Κιουτσούκ Καϊμακλί», δηλαδή, μικρό Καϊμακλί, όπου Καϊμακλί είναι μια γειτονιά στη νοτιοανατολική Λευκωσία, που γειτνιάζει με την πράσινη γραμμή. Όταν άνοιξε η Λήδρας, η Γ. πήγε με τα πόδια στο πατρικό της. Δέκα λεπτά δρόμος-τόσο κοντά.
Και το φόρεμα, λοιπόν, που διάλεξε για τον χορό, ήταν της μάνας της. Το είχε δώσει, λίγες μέρες πριν την εισβολή σε ένα καθαριστήριο στη νότια πόλη. Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, το θυμήθηκε, πήγε στο μαγαζί και το πήρε κι έτσι σώθηκε από τον χαμένο πλούτο της βιαστικής φυγής.
ΥΓ: Wine no more. Και το πρωί στο πάρκιγκ, τα πεσμένα χαρτάκια των λαχνών μας και οι πειραγμένοι υαλοκαθαριστήρες ενός ξεχασμένου opel μαρτυρούν στο φως την ψεσινή κραιπάλη.
«Φέτος με ταλαιπώρησες λίγο, αλλά σε βρήκα. Καλή χρονιά με υγεία. Να θυμάσαι πάντα ότι το επάγγελμά σου απαιτεί ψυχραιμία, αντικειμενικότητα και αλήθεια», έγραφε η κάρτα στο δώρο του Άγιου Βασίλη, που με περίμενε στο τραπέζι μου, τα ξημερώματα που γύρισα από την Πρωτοχρονιάτικη έξοδο.
Το είχα κουβαλήσει μαζί μου από την Ελλάδα, με τη ρητή εντολή να το ανοίξω μόνο αφότου αλλάξει ο χρόνος.
Το επάγγελμά μου απαιτεί ψυχραιμία, αλλά και θυσίες. Και στιγμές σαν κι αυτή, που στο σπίτι δεν θα κάναμε τίποτα παραπάνω από ένα φλύαρο οικογενειακό γεύμα, συνειδητοποιώ το τίμημα και την ανάγκη να το στηρίξω. 
Ξέρεις ότι ζεις στη Λευκωσία (ΙΙ) όταν η χρονιά, με τον δέκτη συντονισμένο στο ΡΙΚ, μπαίνει με το Τρίφωνο να τραγουδά «Να μ’ αγαπάς»… (το καλύτερο μακράν τραγούδι της χρονιάς που έφυγε)
Παραμύθια χωρίς νόημα v.iii 