Πριν από ένα χρόνο, σαν σήμερα, ξημερώματα, φεύγαμε από το Αμβούργο. Φορτωνόμασταν τα 30 μας κιλά στην πλάτη, κλείναμε για πάντα πίσω μας την πόρτα του διαμερίσματος της σέξι γιαγιάς Ιρίνα, πλάι στη λίμνη, και παίρναμε το πρώτο λεωφορείο για Βερολίνο.
365 μέρες μετά και μια απορία με βασανίζει: Άραγε, να βρήκε η γιαγιά Ιρίνα το τηλεκοντρόλ που τόσο εκδικητικά της κρύψαμε μέσα στο μαξιλάρι ή ακόμη ψάχνει;
Στο μέσο της εξεταστικής, για να μην κολλήσει το μυαλό μου από τους λογάριθμους, σχεδιάζω το ταξίδι του καλοκαιριού και επόμενο τρελό μου εγχείρημα (μετά τη βόλτα μου στα Κατεχόμενα, το 2005):
Θεσσαλονίκη->Λέσβο κι από κει με το βαπόρι στο Δικελί. Κι από το Δικελί με λεωφορείο ή τραίνο ή οτοστόπ (μάλλον αστειεύομαι) στη Σμύρνη, Συνέχεια
(Diese Geschichte geht weiter)
Εκεί που έχω καταλήξει πως γουστάρω τους νότιους και τους ανατολίτες περισσότερο από τους (ψυχρούς) λοιπούς Ευρωπαίους, και σχεδιάζω ταξίδια στη Σμύρνη, τη Βηρυτό και το Βελιγράδι (λέμε τώρα), το βορειοευρωπαϊκό (ένοχο;) παρελθόν μου μού χτυπάει την πόρτα:
Εισερχόμενη κλήση στην αναμονή, από απόκρυψη. Να το σηκώσω; Το σηκώνω. Μια άγνωστη, νεανική φωνή μου μιλάει γερμανικά. «Ttallou, εσύ;». «Εγώ…». Ήταν η Αριάν, μια φίλη του φίλου Ματ από τη Ζυρίχη, που θα βρίσκεται τις επόμενες μέρες στη «Thessalon…something» και θέλει να με δει γιατί με έχει ακουστά και για να μου δώσει μια αγκαλιά από το Ματ…
Και ο κόσμος συνεχίζει να μικραίνει!
Η Judith, από το Αμβούργο, ετοιμάζεται να φύγει για Κύπρο, και μέχρι τότε έχει βαλθεί να μάθει τα μυστικά της κυπριακής κουλτούρας: μαθαίνει τη διάλεκτο, δοκιμάζει σσσιεφταλιά και ακούει συνεχώς τα «Ριάλια». Με το τελευταίο έχει τόσο κόλλημα, που άλλαξε το προφίλ της στο msn σε «δήμαρχουν παιδίν», κατά το στίχο. Πλέον κάθε φορά που μπαίνει, στο msn μου εμφανίζεται το μήνυμα: «Ο χρήστης του δήμαρχουν παιδίν μόλις εισήλθε».
Λίγο πιο χαμηλά από το Αμβούργο, πιο κοντά στην Ελλάδα και αγκαλιάζοντας την Κύπρο, βρίσκεται η Χατιτζέ, η φιλόξενη Τουρκάλα φίλη από τη Σμύρνη. Συνέχεια
Βγήκα σήμερα με την Judith Karamanos, μια Ελληνογερμανίδα από τη Βρέμη, που γνώρισα στο Αμβούργο.
Η Judith, μετά την Αθήνα, όπου πήγε για να μάθει ελληνικά, κάνει τώρα ένα σύντομο πέρασμα από δω -εν είδει πρακτικής- προτού φύγει στη Λευκωσία για Erasmus.
Βγήκαμε πρώτα στην Ζώγια κι έπειτα στις 4 εποχές για να πιούμε πρώτα τσάι, μετά kaiser και στο τέλος Jägermeister. Καθώς από το τραπέζι μας έκαναν παρέλαση οι Τούρκοι και οι Κάλας γνωστοί της, συζητούσαμε για το ενδεχόμενο ταξίδι μας στη Βηρυτό.
Αν αυτό δεν είναι παγκοσμιοποίηση (με την καλή έννοια), τι είναι;
Teil 1: Road story
Μετά από ένα βιαστικό πέρασμα από την Αθήνα, πήρα το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας το αεροπλάνο από το El. Venizelos για το Μιλάνο. Εκεί, μετά από μια σύντομη περιπλάνηση στα πέριξ του αεροδρομίου, επιβιβάστηκα στο βαν της starbus με προορισμό το Λουγκάνο της νοτίας Ελβετίας. Συνέχεια
Εισιτήρια √
Συνάλλαγμα √
Roaming √
Οδηγός πόλης √
Εξάρτυση σκι √
Αποσκευές √LOS!
[Πάω μια βόλτα (ATH+ZRH) να δω τους φίλους μου. Να αδειάσει το κεφάλι μου από τις καταλήψεις, να ξεκαθαρίσω καταστάσεις και χρωστούμενα (λέμε τώρα), να πιω, να ταξιδέψω, να αμαρτήσω με τυριά και σοκολάτες και να μάθω σκι.
Τα λέμε σε μια βδομάδα (+)]
Απόψε βρέθηκα στη χριστουγεννιάτικη εκδήλωση του ΑΠΘ για τους φοιτητές Erasmus (ξένους εδώ και ντόπιους που επιστρέψαμε). Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα και πολλή πίστη στην επιτυχία της εκδήλωσης και η ανησυχία μου ενισχύθηκε μόλις στην είσοδο με υποδέχτηκαν οι δύο ηλίθιες -επιεικώς…τότε- γραμματείς του γραφείου Διεθνών Σχέσεων του ΑΠΘ, κι ας μου χάρισαν t-shirt – ενθύμιο: «Auth-Erasmus Party»!
Η βραδιά περιείχε -εκτός από σύντομες ομιλίες κάποιων ακαδημαϊκών- τραγούδια χριστουγεννιάτικα από διάφορες χώρες -σε εκτέλεση από τους ίδιους τους Ερασμίτες-, λίγα λεπτά ελληνικού χορού από χορευτικό συγκρότημα και στο τέλος πάρτι με geile Musik, που κατέληξε σε Iggy Pop, Kaiser Chiefs και Doors-This is the end.
Ασφαλώς και μπουφέ. Που μόλις άνοιξε, πλακωθήκαμε όλοι στα κρασιά, τις μπύρες και τα χοιρινά. Το πρώτο κρασί μου φάνηκε βαρύ και πίστεψα πως δε θα αντέξω περισσότερο από μία ώρα ακόμα. Στο δεύτερο κρασί δυο Ελληνίδες που μόλις είχα γνωρίσει κι εγώ μπανίζαμε τους ξένους Ερασμίτες για να δούμε ποιον θα φλερτάρουμε. Το τρίτο κρασί πια το κέρναγα εγώ και αποκόπηκα από την ελληνική παρέα, αφού ο μοναδικός Ισπανός που μας ψιλοάρεσε, μας έφτυσε ομαδικά για τη χώρα του. Κάπου γύρω μου άκουσα γερμανικά και πλησίασα τις φοιτήτριες. Ήταν Γερμανίδες από ένα χωριό έξω από τη Φρανκφούρτη. Τους είπα ότι ήμουν Erasmus στο Αμβούργο και πέρασα τέλεια. «Gia mas!» να λένε αυτές, «Prost» εγώ και να τσουγγράμε ποτήρια.
Η μια Γερμανίδα ενθουσιασμένη με την Ελλάδα. Το τέταρτο κρασί πήγε να το φέρει αυτή και κάπου εκεί μπέρδεψα τα χρώματα. Δεν πρόλαβα καν να το πιώ: Το παράτησα σε μια γωνιά και χώθηκα στο τσούρμο Ελλήνων και ξένων που χόρευε χασαποσέρβικο. «Έλα να νιώσεις πώς είναι η ζωή κι όλα τα ωραία μέχρι το πρωί» να λέει ο στίχος κι εγώ να το μεταφράζω στη Γερμανίδα στα αριστερά μου πατώντας από μέθη τον τύπο στα δεξιά μου.
Χόρεψα πολύ και κάποια στιγμή δεν άντεξα και βγήκα έξω να ηρεμήσω το στομάχι μου και τα πνευμόνια μου. Απέξω η εικόνα θύμιζε απόλυτα το πρώτο πάρτι στο Αμβούργο, την πρώτη Παρασκευή. Μουσική τόσο δυνατά που νόμιζες θα σπάσει τα αχνισμένα τζάμια (τελικά το τζάμι το ‘σπασε ένα ζευγάρι που φιλιόταν με πάθος πάνω στα παράθυρα).
Ήπια, χόρεψα, μέθυσα, μίλησα σε άλλες γλώσσες (με άλλη σειρά, μάλλον): πέρασα τέλεια. Λες και ο χώρος ήταν Βορράς και o χρόνος Απρίλιος.
Το Erasmus τελικά δεν έχει σύνορα.
-You seem to really like life in Zurich…
-Of course I do! Why not?
[Αν κάτι ζήλεψα συζητώντας το Σ/Κ με τον Ελβετό μουσαφίρη μου από το Erasmus, είναι η αγάπη που έχει για την πόλη του και η ευχαρίστησή του για τη ζωή σ’ αυτήν, τη στιγμή που εγώ εδώ γελάω με τις πινακίδες του μετρό κι αναζητώ από καιρό την επόμενη πατρίδα μου…]
Με το Ματ από τη Ζυρίχη ανταλλάσσουμε άρθρα. Του ‘στειλα εγώ προχτές άρθρο made in Hamburg για την εκκένωση του σιδηροδρομικού σταθμού και μου απάντησε στέλνοντας link της Süddeutsche Zeitung για τον τουρισμό στην Ελλάδα, συμπληρώνοντας: Corinne, Andres and I, we watched «My big fat Greek wedding» together yesterday…we had to think a lot about you girls 😉
Έστειλα γελαστή απάντηση κι έκατσα φιλύποπτη να διαβάσω τις κακεντρέχειες της Νοτιογερμανίδας συντάκτριας. Τα συμπεράσματα του άρθρου βρήκαν πληρωμένες απαντήσεις στη δική μου μικρή εμπειρία της γερμανικής καθημερινότητας, και το αποτέλεσμα του άτυπου διαξιφισμού έχει ως εξής: Συνέχεια
Παραμύθια χωρίς νόημα v.iii 