Ο μ. Βασ. Καρράς ήταν για μένα το φανταρικό του Κ.
Ενάμιση χρόνο θητεία, γύρισε όλα τα στεριανά σύνορα και σε κάθε του άδεια μαθαίναμε θέλοντας και μη τα σουξέ του Καρρά, που ήταν τότε και στα ντουζένια του. Δεν ακούγονταν κιόλας τα τραγούδια, στα πλείστα έχω μέχρι σήμερα την ιδέα ότι μας έκανε πλάκα με τον ελαφρύ στίχο και την κάποτε κωμική μουσική, καθώς τον θυμάμαι στα βίντεο κλιπ να χαμογελά με μειδίαμα, αλλά ας πούμε πως, η σιγανή ανοχή μας στο βαρύ λαϊκό άκουσμα ήταν η οικογενειακή μας υποχώρηση για την προσφορά του Κ. στην πατρίδα.
Έτσι ο Καρράς ταυτίστηκε μέσα μου με τη μυρωδιά στρατοπέδου – αυτήν που χώνεται μες στα χακί άπλυτα και διαποτίζει όλο το σπίτι μόλις εισέλθει σε αυτό το φανταρικό σακ βουαγιάζ και που μόνο η έντονη κολόνια που αναβλύζει το αχνιστό μπάνιο μπορεί να την ξεπλύνει.
Τώρα που πέθανε και διάβασα για την ζωή του, συνειδητοποίησα ότι μας συνέδεαν περισσότερα απ’ όσα φανταζόμουν: η ποντιακή και μετέπειτα καβαλιώτικη καταγωγή που έχουν πολλοί εξ αγχιστείας συγγενείς και φίλοι, οι δυτικές συνοικίες με την παρακμή που συνόδευε τα χαμόσπιτα και τους χαλασμένους δρόμους τους, Ευοσμάρα και Σταυρούπολη μαζί, η εργασία στα χτίσματα. Ένας συνδυασμός προσφυγιάς, μετανάστευσης και καημού που φθίνει και χάνεται σιγά σιγά στη φάρα μας, προτού τον αναγνωρίσουμε στις καυτές, ασιατικές μυρωδιές που αναδύονται από τις κουζίνες των έξωθεν μεταναστών του σήμερα.
Σχολιάστε so far
Σχολιάστε
Παραμύθια χωρίς νόημα v.iii 