Ένα καλοκαιρινό χάραμα του’92 μπήκαμε οικογενειακώς σε ένα αυτοκίνητο, πήγαμε στην Ηγουμενίτσα και μπαρκάραμε με το πρώτο καράβι για Ιταλία. Κατεβήκαμε στην Αγκόνα, πήραμε το μεγάλο αυτοκινητόδρομο για το Λουγκάνο, περάσαμε στην Ελβετία, διασχίσαμε το μεγάλο τούνελ του Σαν Γκοτάρδο στις Άλπεις και μέσω Ζυρίχης φτάσαμε στη Στουτγάρδη.
Από κείνο το ταξίδι θυμάμαι ελάχιστα πράματα: Την πισίνα του καραβιού, τα δελφίνια στην Αδριατική, την υγρασία στο Λουγκάνο και τα πανηγύρια μας, στο αυτοκίνητο, όταν ακούσαμε στο ραδιόφωνο για το μετάλλιο της Πατουλίδου. Μα πάνω απ’ όλα θυμάμαι το τούνελ: Να μου λένε ότι είναι το πιο μεγάλο της Ευρώπης κι εγώ εγωιστικά να σκέφτομαι σε κάθε στροφή «δεν μπορεί, τώρα τελειώνει». Στο τέλος βαρέθηκα να μετράω και περίμενα να ξαναδώ το φως.
Την περασμένη βδομάδα βρέθηκα στην Ελβετία και διέσχισα ξανά το –μήκους 15 χμ- τούνελ. Διαπίστωσα τότε πως περισσότερο από ένα ρεκόρ, το Σαν Γκοτάρδο είναι το εσωτερικό σύνορο της Ελβετίας: Πριν μπούμε μέσα ο καιρός ήταν καλός και στο ραδιόφωνο ακούγαμε ιταλικά. Μόλις βγήκαμε, έβρεχε και η γλώσσα ήταν γερμανική. Σε μια χώρα δίχως συνοχή και δίχως σύνορα με την Ε.Ε., ένα τούνελ προδίδει όσα τα επιτεύγματα και ο πατριωτισμός των ντόπιων έντεχνα αποκρύβουν: τη γλωσσική και πολιτιστική της πολυμορφία.
Δημοσιευμένο στις «Διαδρομές«, Μάρτιος 2007
Σχολιάστε so far
Σχολιάστε
Παραμύθια χωρίς νόημα v.iii 